Σκέψεις...
Mέσα από μια ονειρική θεώρηση της ζωής, τα έργα μου δίνουν την ελευθερία στον θεατή να τα διαβάσει και να τα εξηγήσει με τον δικό του προσωπικό τρόπο, όπως παρατήρησε το 1992 ο Νίκος ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΣ – ΓΚΙΚΑΣ, ο οποίος με παρότρυνε θερμά προχωρήσω.
Ονειρα και μνήμες λοιπόν. Ονειρα ευχάριστα, όνειρα απραγματοποίητα, όνειρα έντονα και μνήμες ευχάριστες, δυσάρεστες, γλυκιές ...
Ονειρεύομαι τα χρυσά ή ασημένια χωριά μου που τα ζωγραφίζω αφαιρετικά. Δεν έχουν στέγες, ούτε φουρούσια, δεν έχουν τα χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά γνωρίσματα κάποιας περιοχής. Ο καθ’ ένας λοιπόν μπορεί να δει αυτό που θέλει εκφράζοντας οποίο συναίσθημα του προκαλεί η απεικόνιση ενός ένδοξου χρυσού παρελθόντος.
Βλέπω τα χωριά σαν γλυπτά που η ίδια η ζωή δημιούργησε και διηγείται. Ο χρόνος σβήνει τα σημάδια και αφήνει μόνο την γλυκιά ανάμνηση. Έτσι, ένα γκρεμισμένο σπίτι, ένα ερειπωμένο κάστρο, ένα απλό χωριό έχει την ιστορία του, έχει ζήσει έντονα και μας μιλάει. Σε μάς μένει να το ακούσουμε :
Παλιές πέτρες κατεργασμένες από τεχνίτες με μεράκι για την τέχνη τους. Ο αέναος μόχθος τους αρχικά προδίδει την αγάπη του ανθρώπου για την ζωή, αργότερα για τον έρωτα και τέλος τον αγώνα του για επικράτηση.
Το σμίλευμα της πέτρας και η δημιουργία του καλλιτέχνη αναδεικνύεται μέσα από τα περίτεχνα πέτρινα οικοδομήματα - κειμήλια που υψώνονται περήφανα αψηφώντας τον χρόνο και τις αντίξοες συνθήκες των καιρών.
Ομως πέρα και πάνω από τον άνθρωπο, και μετά το πέρασμά του, τα πέτρινα αυτά κτίσματα, γεμάτα ανεκπλήρωτους πόθους, κρυφές χαρές και λύπες, στέκονται όρθια σαν τείχη του νού και της ψυχής για πάντα.
Τότε, και μόνον τότε αυτά τα μοναδικά έργα τέχνης, ερημωμένα, κάποτε αληθικά ερείπια, οικοδομήματα που άντεξαν με πέτρινη πίστη σαν άλλα ανθρώπινα ιδανικά, αποκτούν το δικό τους φώς.
Ενώνονται με τα ουράνια σώματα του σύμπαντος, γίνονται ήλιοι και φεγγάρια : οι ακτίδες τους θα ζεστάνουν το σώμα μας, θα φωτίζουν τον νού μας, και θα οδηγούν την ψυχή μας.
Η φύση, ονειρική ή βιωματική, έχει για μένα έντονα χρώματα και δική της ζωή και παλμό. Ετσι τα τοπία και οι νεκρές φύσεις είναι έργα με ιδιαίτερα έντονο χρώμα.
Στον χώρο της μνήμης οι φωτογραφίες των ταξιδιωτικών μου περιηγήσεων, συνήθως ερείπια σπιτιών ή θάλασσες μου ζητούν να ζήσουν Ξεφυλλίζοντας βιβλία με ασπρόμαυρες καλλιτεχνικές φωτογραφίες αισθάνθηκα την ανάγκη να ξαναβάλω χρώμα στα μνημεία και τις αρχαιότητες της Περγάμου, της Αρκαδίας, των Μυκηνών, του Μαντείου των Εφυρών, και να ξαναδώσω στην λαξευμένη πέτρα ζωή για να παιχνιδίζει με τον ήλιο.
Η θάλασσα που ζωγραφίζω φουσκώνει, το υγρό στοιχείο ζει έντονα και κινείται αέναα, θέλοντας να βγει από τον πίνακα. Η ζωγραφική με σπάτουλα αποδίδει ανάγλυφα την δύναμη, την ένταση, την κίνηση και τους χρωματισμούς του υδάτινου στοιχείου.
Η ζωγραφική μου εκτείνεται και στις πλάγιες πλευρές του πίνακα, ώστε το έργο μου να μπορεί να απλωθεί και σε συνέχεια άλλων θεματικά ομοειδών πινάκων.
Μαρία Ματάλα
Quelques mots de l’artiste sur son oeuvre
A travers un aspect onirique de la vie, mes oeuvres donnent la liberté au spectateur de les lire et les expliquer à sa propre façon personnelle, d’après la critique de GHIKA en 1992, qui m’a poussé de continuer mon œuvre.
Rêves et Souvenirs donc. Rêves pleins de plaisir, rêves irréalisés, rêves intenses et mémoires plaisantes, mauvaises, douces …
Dans mes rêves je vois des villages en or ou en argent que je peints de manière abstraite. Leurs maisons n’ont pas de toits ou d’enjolivements, et ne possèdent aucun caractéristique architectural appartenant à une région précise. Chacun peut donc voir ce qui désire et avoir le sentiment qu’il souhaite devant la peinture d’un passé dépeint en or.
Je vois les villages comme des sculptures que la vie même a crée et dont elle en parle. Le temps efface ses traces et ne laisse qu’un doux souvenir. Ainsi, une maison en ruine, un château dévasté, un simple village a sa propre histoire, a vécu intensément et nous parle. A nous de l’écouter :
Vieilles pierres travaillées par des artistes plein d’amour pour leur art et leur métier. Leur intarissable effort trahit avant tout l’amour de l’homme pour la vie, sa passion aussi et enfin sa lutte afin de dominer.
Le cisèlement de la pierre et la création de l’artiste se reflètent à travers les édifices – héritages qui s’imposent avec fierté, ne craignant ni les rides du temps ni les épreuves les plus dures.
Même après le passage de l’homme, les édifices en pierre restent pleins de désirs inachevés, pleins de joies et de tristesses cachées, mais se tiennent droit pour toujours, comme les murs de l’esprit et de l’âme.
Et c’est seulement alors, que ces œuvres d’art uniques, dévastées, parfois des vraies ruines, édifices qui ont pu résister au temps avec une foi de pierre, comme les valeurs humaines, reflètent leur propre lumière.
Ils s’unissent aux corps célestes de l’univers pour se transformer en soleils et en lunes : leurs rayons viendront réchauffer nos corps, éclairer nos esprits, et guider nos âmes .
La nature, onirique ou réelle, a pour moi des couleurs vives, elle a sa propre vie et sa propre force. Ainsi les couleurs des paysages et des natures mortes sont particulièrement intenses.
Dans le domaine de la mémoire, les photos de mes parcours et de mes voyages sont des photos de ruines ou de la mer. Photos en couleur qui me demandent de leur donner la vie. En effeuillant des livres aux photos artistiques de l’antiquité en noir et blanc, je sens le besoin de rajouter de la couleur aux photos des monuments de Pergame, d’Arcadie, de Mycènes, d’Ephyra, et de redonner à la pierre travaillée la vie pour qu’elle puisse jouer avec le soleil.
La mer que je dessine monte, l’élément fluide vie intensément et bouge sans cesse, désirant sortir des limites du cadre. Le travail à la spatule représente la vigueur, l’intensité, le mouvement et les couleurs si variées de l’eau.
Ma peinture ne se confine à des cadres – limites. Elle inter change, évolue et s’étend dans le temps dans l’espace en rejoignant les limites d’autres peintures similaires.
Maria Matala
The artist's statement
Trough an oniric aspect of life, my work gives the liberty to the spectator to read and interpret in his own way.
I seek beauty and equilibrium in nature though my dreams full of pleasure, my unrealised dreams, my intense dreams and through my pleasing, bad or tender memories…
Nature, oniric or real, has bright colours in my paintings, it has its own life and its own strength. Thus the colours of landscapes and still lifes are particularly intense.
My painting is not confined to limits, but intern-changes, evolves and extends over time in space by joining the limitations of other similar paintings
In my dreams I also see golden villages and paint them in an abstract way. Their houses don’t always have ornaments, and they don’t have a special architectural characteristic, they don’t belong in a specific region. They belong to each one’s lives. Everyone can easily see and find what he desires and have his own sentiment before a painting describing a golden past.
I see villages as sculptures that life has created and describes. Time polishes out all marks and leaves a sweet memory. Thus, a ruined house, a devasted chateau, an ordinary village has his own history, has lived intensely and speaks out. We can listen:
Old stones worked by artists full of love for their art and craft. Their endless efforts betray the love of man for life, for passion and also his fight to dominate.
The carved stone and the creation of the artist are reflected through the buildings – legacies, imposed with pride, fearing neither the time nor the wrinkles the toughest tests.
Even after the passage of man, the stone buildings remain full of unfinished desires, full of hidden joys and sorrows, always standing, like the walls of the mind and soul.
And only then, these unique works of art, devastated, sometimes true ruined buildings that have resisted time with stone perseverance, like human values, reflect their own light.
They unite with the celestial universe to become suns and moons, their rays will warm our body, enlighten our minds and guide our souls.
Maria Matala
No comments:
Post a Comment