Εικαστικές σκέψεις

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΠΕΛΕΚΙΔΟΥ: Αναζητώντας τον χαμένο μου εαυτό...




Άυλη, άχρωμη μούσα, γεμάτη επιθυμίες και όνειρα, ελπίδες και πάθη, προσμονή και επιμονή βιάζομαι να σκύψω να καθρεφτιστώ στο εφήμερο παγωμένο γυαλί, να ρίξω μια ματιά σ’αυτό που είμαι, σ΄αυτό που ήμουν, σ΄αυτό που επιθυμώ να είμαι… Είμαι;;; πως γίνεται να φεύγω και να παγιδεύεται ο χρόνος στον καθρέφτη; Πως γίνεται να ζω σαν αντικατοπτρισμός, σαν είδωλο; Πως γίνεται η πηγή της αναζωογόνησης μου, ο καθημερινός μου ηδονιστικός λουτήρας να έχει κιτρινίσει;;;


Βιαστική, γρήγορη, περαστική οπτασία στο γεμάτο αναμνήσεις λουτρό μου. Από την μπανιέρα ακούω το αέναο τικ τακ της παλιάς μου μπαταρίας. Μέσα στην μούχλα και την παλιά σκουριά, μέσα στην σκοτεινιά του χρόνου και της ψυχής μου, την μονοτονία Ωτου νερού που δεν ορίζει πια η βρύση, των φτιασιδιών που πάλιωσαν σαν και μένα, μέσα στην κλεισούρα και την καταχνιά, ξαναβρίσκω εμένα και τον μύθο μου, την γυναίκα, την μάνα, την σύντροφο, την ερωμένη, την έφηβη, την πάντα όμορφη πρόκληση που ήμουν, που είμαι; Που σίγουρα δεν θα είμαι...


Θαμπωμένη από την τελειότητα της αντανάκλασης μου, ανταμώνω με τον εαυτό μου στο είδωλο που τόσο πολύ λατρεύω. Αυτό το εφήμερο προσωπείο στον τοίχο είναι το δικό μου, αυτό θέλω να φιλήσω, σ’ αυτήν την όψη να φυλακιστώ, να περιοριστώ.


Αγάπη μου μοναδική, καθρέφτη της ψυχής και του κορμιού μου, έτσι θέλω να με βλέπουν, αιώνια νέα, αιώνια όμορφη και φιλήδονη...Με μάτια λάγνα, κορμοστασιά λυγερή, έτοιμη να παραδοθώ στον έρωτα και τη ζωή.


Αχ! Γιατί να μου υπενθυμίζουν οι οσμές της μούχλας, το νεκρικό θρόισμα του φορέματός μου, τα μουντά πεθαμένα σχεδόν χρώματα του τοίχου, η φθαρμένη διάφανη κουρτίνα, ο ανελέητος και ασταμάτητος ήχος της βρύσης πως δεν έχω την δύναμη να επιβληθώ στον δικό μου χωρόχρονο;;; Γιατί να νικάει η φθορά;



Μαρία Ματάλα
Μάρτιος 2010